امروز، شنبه ۳ آوریل ۲۰۲۱ (۱۴ فروردین ۱۴۰۰) یکی دیگر از رفقای صمیمی و مبارزمان، دکتر منصور بیات­زاده، با زندگی پرافتخارش وداع کرد و ما را ترک نمود.

منصور بیات­زاده در سال ۱۳۱۶ در روستای “دُمنه” در استان لرستان به دنیا آمد. او از خاندان معروف  بیات اراک بود. در مبارزات  نهضت ملی ایران در زمان حکومت ملی دکتر مصدق از سن ۱۵سالگی در شهر اراک شرکت فعال داشت، تحصیلات دبستان و دبیرستان خود را در اراک و تهران گذراند. او در سال ۱۳۳۸ برای تحصیل به شهر ماینس در آلمان رفت و پس از اتمام تحصیلات در رشته انس­ن شناسی و ژنتیک انسانی و دریافت درجه دکترا به عنوان استادیار در دانشگاه شهر ماینس به تحقیق و تدریس پرداخت. منصور از زمان ورود به شهر ماینس به سال ۱۳۳۸ به عضویت کنفدراسیون در آمد و همیشه یکی از فعالین آن باقی ماند.

او در چندین مرحله به عضویت هیئت کارداران سازمان ماینس انتخاب شد. چند باربعنوان نماینده سازمان ماینس در شورای عالی فدراسیون آلمان و هم­زمان شورای عالی کنفدراسیون و نیز به عنوان نماینده سازمان ماینس در کنگره­های فدراسیون (فرانکفورت، کارلسروهه، ارلانگن، گوتینگن، ماینس) و کنفدراسیون جهانی (کنگره­های ششم، هفتم، نهم، دهم، یازدهم و سیزدهم) شرکت نمود. او در کنگره فدراسیون در گوتینگن و کنگره کنفدراسیون در کلن (کنگره نهم) از سوی نمایندگان کنگره­ها بعنوان نایب رئیس کنگره انتخاب و یک دوره نیز دبیر انتشارات و فرهنگی و یک بار دبیر تشکیلات فدراسیون آلمان و یک دوره نیز دبیر انتشارات و تبلیغات کنفدراسیون جهانی (کنگره ۱۳، در سال ۱۳۵۰/۱۹۷۲) انتخاب شد. او یکی از مدافعین تمام عیار کنفدراسیون تا آخر عمر باقی ماند.

دکتر منصور بیات­زاده از پیشگامان و اعضای کادر رهبری چپ مستقل بود و در تاریخ سی تیر ماه ۱۳۶۳ به همراه چند تن از دوستانش سازمان سوسیالیست­های ایران را بنیان نهاد. از او آثار بسیار زیادی در آرشیو سایت سازمان­شان موجود است. او بر این باور بود که “این یک واقعیت تلخ  تاریخی است که بسیاری از دست­آوردهای انقلاب بهمن ١٣۵٧، همچون بسیاری از دست­آوردهای انقلاب کبیر فرانسه، بعد از پیروزی انقلاب به باد رفتند. اگر در انقلاب کبیر فرانسه، پس از سرنگونی نظام استبدادی سلطنتی در آن کشور، بسیاری از فرزندان انقلاب سرشان را در زیر گیوتین به باد دادند، در انقلاب بهمن نیز که باعث سرنگونی رژیم مستبد و وابسته به امپریالیسم شاه در وطن­مان ایران و احیاء مجدد استقلال و “حاکمیت ملی” ایران  شد، تعداد بیشماری از فرزندان آزادی­خواه و عدالت­طلب انقلاب، به جوخه­های اعدام سپرده شدند.”

بیات­زاده هم­زمان با انقلاب ۱۳۵۷ همانند بسیاری از مبارزین خارج از کشور با شور و شوق فراوان به ایران بازگشت ولی طولی نکشید که مرتجعین حاکم عرصه را به تمامی مبارزین تنگ کرده، کشت و کشتار،زندان و شکنجه در میهن­مان ایران را دوباره، این بار بدتر از رژیم شاه برقرار کردند. منصور نیز در این شرایط مجبور شد وطنش را ترک و دوباره به آلمان بازگردد.

منصور مبارزی بود پیگیر که چه در حکومت شاه و چه در حکومت آخوندها دمی از مبارزه و تلاش دست بر نداشت.

یادش جاودان و نامش پایدار.