خسرو از کنشگران جنبش دانشجوئی ایران در ده های ۶۰ و ۷۰ میلادی بود که هم به عنوان دبیر فدراسیون ایتالیا و هم به مثابه هنرمندی نو آور در کنار تخصص اش که معماری بود به ارائۀ شیوه ای نو از موسیقی ایران در جشن های دانشجوئی که منبع تامین هزینه های کنفدراسیون بود، منشأ اثری اساسی واقع میشد. از دیگر سو ایشان به ویژه در آشناکردن دانشجویان ایرانی در خارج از کشور با موسیقی غرب به ویژه ترانه های جنبش مقاومت ایتالیا در برابر اشغالگران نازی سهمی به سزا داشتند.

خسرو خردمند اهل پیکار بود، چه در گسترۀ زندگی اجتماعی و چه در پهنۀ زندگی شخصی. با قلبی نو که سیزده سال پیش به او اهدا شده بود جوان زیست، همراه با جهان مدرن بی محابا به پیش رفت، همۀ زندگی را با پیچ و خم ها ، غم ها و شادی هایش آزمود و آنگاه که به نظر میامد که بنیه اش در نبرد برای همۀ زندگی کفاف ندهد باز هم نهراسید. در تکاپوی زندکی بود که مقهور مرگ شد.

خسرو تا پایان زندگی به آرمان هایش چون حقوق بشر، دمکراسی و عدالت اجتماعی پایبند ماند.

در بامدادان روز ۱۲ مارس ۲۰۱۴ برابر با ۲۱ اسفند ۱۳۹۲ قلب دکتر خسرو خردمند اندکی پیش از رسیدن به ۷۴ سالگی در پاریس از تپش باز ایستاد.