خسرو صفائى در سال ١٣١۴ در یک خانواده متوسط در سمنان به دنیا آمد. پانزده ساله بود که به سازمان جوانان حزب توده پیوست و به زودی به یکى از کادرهاى برجسته آن تشکیلات بدل شد.

خسرو با تشدید دیکتاتورى در سال ١٣٣٧ براى ادامه تحصیل به ایتالیا رفت و در دانشگاه معمارى ثبت نام نمود. ورود او به ایتالیا، مقارن با زمانى بود که کنفدراسیون دانشجویان ایرانى مراحل تکوین اولیه خود را مى­ گذراند و صفائى خیلی زود به یکى از عناصر فعال کنفدراسیون تبدیل شد و به عضویت در رهبرى فدراسیون دانشجویان ایرانى در ایتالیا در آمد.

خسرو یکى از پیشگامان و بنیانگذاران سازمان انقلابى بود. صفائى مدت زمانى براى سازمان­دهى و ارتباط با کارگران ایرانى در شیخ نشین های خلیج فارس به آنجا رفت و در میان کارگران ایرانى زندگى کرد و حاصل کارش بسیج تعدادى از کارگران به سازمانش بود.

خسرو سرانجام در سال ١٣۵٢ براى ادامه مبارزه عازم ایران شد. او در ١۴ اردیبهشت ١٣۵۵ دستگیر و در زیر شکنجه کشته شد. یکى از دوستان نزدیک خسرو می­ گوید: “خصوصیت خسرو این بود که در جدى­ ترین وقایع هیچ­وقت جوانب شوخى و یاد­آورى جنبه هاى طنزآمیز مسائل روزمره زندگى را فراموش نمى­ کرد. او قادر بود که در بدترین اوضاع  لطیفه ­هایى در مورد رفتار خود و دیگران پیدا کند و با بیانشان اضطراب همگى را کاهش دهد. ما مرگ را درخود پرورش داده بودیم ولى او زندگى را و این عالی ترین خصوصیت او بود”.