عباس تمرچی در سال ۱۳۱۸ در مشهد در خانواده ­ای متمول به دنیا آمد. او از دبیرستان البرز دیپلم گرفت و سپس از دانشگاه مشهد موفق به دریافت لیسانس در رشته زبان­ های خارجی شد. در اوایل سال ۱۹۶۳ برای ادامه تحصیل به سوئیس و سپس به آمریکا رفت. در آمریکا به کنفدراسیون پیوست و در سازمان دانشجویان ایرانی شمال کالیفرنیا به فعالیت پرداخت. او اندکی بعد، در نتیجه مطالعات مارکسیستی به سازمان انقلابی حزب توده ایران پیوست.

عباس در مبارزات علیه جنگ ویتنام فعال بود و به همین خاطر چندین بار به زندان افتاد. اما در اوایل دهه هفتاد به پیروی از مشی سازمان جهت سازماندهی کارگران مهاجر ایرانی در نوار جنوبی خلیج فارس، به شیخ­ نشین­ های خلیج رفت. عباس پس از سال­ ها کارگری در دبی، سرانجام با گذرنامه جعلی، از راه زمینی و از طریق پاکستان مخفیانه به ایران بازگشت.

تمرچی پس از دستگیری و کشته شدن خسرو صفایی و پرویز واعظ­زاده و  رفقای دیگر و ضربه شدید ساواگ (سیروس نهاوندی) به سازمان انقلابی در سال ۱۳۵۵، به خاطر توجه عمیق و وسواس شدید او به اصول پنهان­ کاری باعث می­ شود که جان سالم بدر برد و به سارمان دهی مبارزاتی ادامه دهد.

عباس هنگام تشکیل حزب رنجبران به عضویت کمیته مرکزی درآمد و به عنوان مسئول خراسان برگزیده شد.

در جریان حمله رژیم جمهوری اسلامی به حزب رنجبران، عباس تمرچی به اجبار مخفی شد. در بهار ۱۳۶۳، پیش از دستگیری (خرداد ۱۳۶۳- که بعد از مدت کوتاهی به جان باختنش انجامید) در نامه­ ای کوتاه نوشت .

“در ایام اسارت نیز همچون سایر مواقع دیگر وفاداری و پایبندی به اصول، جزء لاینفک خوشبختی و سعادت واقعی است.”