علی محمد پژمان معروف به على کاکو متولد سال ١٣٢۶ در شیراز بود. او از فعالین کنفدراسیون در مونیخ بود. پنداری فعالیت سیاسی در محدوده یک شهر برایش آنقدر کم بود که براى گسترش بُعد فعالیت مبارزاتى¬اش به شهر کلن رفت. در این شهر در شمار فعال ترین دانشجویان کنفدراسیون واحد کلن شد.
این فعالیت نیز انگار برای علی بسیار اندک بود. با تنى چند از دوستانش تصمیم گرفتند یک سازمان چپ و کمونیستى تشکیل دهند. على در این راه جزو بنیان¬گذاران و یکى از مسئولین گروه تازه تاسیس شده‌ی “گروه انقلابیون مارکسیست- لنینیست”(پیکار خلق) شد. هم¬زمان با انقلاب، زمانی که تب مبارزه بالا گرفت و کس را یارای ساکت نشستن و ناظر بودن نبود، على نیز راهى ایران شد تا در مبارزات ضد سلطنتی داخل کشور شرکت فعال داشته باشد.
او در ایران در ادامه مبارزه همراه گروه¬اش با سازمان پیکار در راه آزادى طبقه کارگر متحد شد. و به یکى از اعضای هیئت تحریره نشریه پیکار انتخاب گردید. با یورش جمهورى اسلامى به نیروهاى انقلابى على نیز در سال ۱۳۶۰ دستگیر شد. شنیده‌ایم که در زندان اول ماه مه (روز طبقه کارگر) را همراه عده¬ای از هم بندانش جشن گرفته بود. متأسفانه در زندان به بیماری سخت سرطان دچار آمد. در زندان شلاق بود و شکنجه. از دکتر و دارو و مداوا خبری نبود. علی می‌بایست از یک سو با سرطان مبارزه کند و از سوی دیگر در برابر شکنجه. او جز تنی ضعیف و اراده‌ای والا چیزی نداشت. در برابر جمهوری اسلامی ماند، مقاومت کرد. اگرچه در برابر سرطان ضعیف بود و رنجور، اما بر آرمان‌های خویش پای فشرد و این خوشایند رژیم جنایتکار اسلامى نبود تا اینکه او را به سال ١٣۶٧ در زندان حلق‌آویز کردند.
مبارزه و تلاش پیگیرانه علی برای آزادی، برابری و سوسیالیسم فراموش نشدنی است. یادش و نامش در دل همه  رفقایش همیشه زنده و جاوید خواهد ماند.