فرهاد پس از تحصیلات دبیرستانی، در سال ۱۹۶۲ به آلمان رفت و در دانشگاه های کلن و فرانکفورت به تحصیل فلسفه پرداخت. او به سرعت جذب کنفدراسیون جهانی محصلین و دانشجویان ایرانی گردید که فعالانه علیه استبداد شاه و در جهت تحقق ایرانی دمکراتیک مبارزه می کرد. فرهاد در کنگره ۱۱ و کنگره ۱۳ به عنوان دبیر کنفدراسیون انتخاب گردید. او پس از تآسیس گرو ه کار به آن گروه پیوست و در انتشار نشریه “کارگر” که نظریات تئوریک این گروه را انتشار می داد، شرکت فعال داشت. او در این دوران همراه با دیگر اعضای گروه در ترجمه آثاری از مارکس و انگلس به فارسی چون “آنتی دورینگ”، “جنگ داخلی در فرانسه” و “ایدئولوژی آلمانی” نقشی فعال داشت.

فرهاد نیز پیش از پیروزی انقلاب ۱۳۵۷ به ایران بازگشت و برای پیشبرد جنبش دمکراتیک در تأسیس “جبهه دمکراتیک ملی” نقشی فعال داشت و در رابطه با جنبش کارگری با نشریات “کارگر” و “اتحاد چپ” همکاری می کرد. با استقرار استبداد دینی در ایران، او نیز مجبور شد دیگر بار به تبعید تن دردهد. در این دوران نیز او دست از مبارزه با استبداد دینی برنداشت و با همکاری چند تن از دوستانش نشریه “طرح نو” را بنیاد نهاد.

فرهاد در ۱۴ آذر ۱۹۹۰ در سن ۴۶ سالگی در اثر سکته قلبی در تبعید در آلمان درگذشت.