مصطفی صادق از یک خانواده مرفه شاه عبدالعظیمی بود. به همین خاطر دوستانش در آمریکا به او لقب “کینگ عبدالعظیمی” داده بودند. در سال۱۹۶۷ برای ادامه تحصیل به آمریکا رفت و از سال ۱۹۷۰ به یکی از فعالین سازمان دانشجویی ایرانی کالیفرنیا بدل شد.

در ۲۶ ژوئن ۱۹۷۰، او به همراه ۴۰ نفر از اعضای کنفدراسیون در اعتراض به دیکتاتوری رژیم شاه و برای حمایت از مبارزات مردم، کنسولگری ایران در سانفرانسیسکو را اشغال کردند. در کش و قوس همین مبارزات، مصطفی با سازمان انقلابی آشنا و به عضویت آن سازمان در آمد. در آستانه انقلاب به ایران بازگشت و پس از چندی به عضویت حزب رنجبران در آمد.

آنهایی که در جریان مبارزات با او از نزدیک کار کرده بودند، از دوستی و صمیمیت او و نیز از جرأت و جسارتش سخن می­ گویند. او با یکی از رفقای حزب­ اش با اتوموبیل از تبریز به تهران می­ آمد، همراه او می­ گوید:

در بین راه مصطفی گفت که برادرش در زندان گوهردشت زندانی است و فرصت مناسبی است که در سر راه از او دیداری کنیم. باورم نمی­ شد که این حرف را جدی می­ گوید، ما از نظر امنیتی در موقعیت بدی بودیم. به هرحال به گوهردشت رفتیم و تقاضای ملاقات کردیم. نگهبانان به او گفتند که روز پنجشنبه، اجازه ملاقات در کار نیست و باید هفته دیگر بیایید.

مصطفی صادق چندی بعد از این واقعه دستگیر شد. کسانی که او را در زندان دیده بودند، از مقاومت­اش در برابر بازجوها و شکنجه­ گران صحبت می­ کنند. و بالاخره او را همراه با شماری دیگر از رندانیان تیرباران کردند.