محمد عضو کنفدراسیوندر شهر هامبورگ بود. متاسفانه مشخصات او را نمی دانیم. ولی می دانیم که محمد در تهران  اعدام شد.

عباس انصاری در سال ۱۳۳۳ در تهران متولد شد و برای ادامه تحصیل به آلمان به شهر کلن رفت. عباس به عضویت کنفدراسیون درآمد و برای سازمان دهی دانشجویان به شهر دوسلدورف رفت و بدین خاطر دوستانش او را عباس دوسلدورف می نامیدند. او هم زمان با انقلاب ۵۷ به ایران رفت و به سازمان پیکار در راه آزادی طبقه کارگر پیوست. عباس در  مرداد ۱۳۶۰ در تهران به دست پاسداران جمهوری اسلامی اعدام شد.

عباس در سال ۱۳۲۷ در تهران متولد شد. او بعد از اتمام دبیرستان برای ادامه تحصیل به آلمان، شهر کلن رفت. در همان جا و از همان زمان ورود به کنفدراسیون جهانی پیوست و یکی از فعالین آن شد. عباس بعد از مطالعه آثار مارکسیستی به گروه انقلابیون مارکسیست- لنینیست، گروه پیکار خلق پیوست. بعد از ادغام این گروه در سازمان پیکار در راه آزادی طبقه کارگر،  عباس نیز جزو فعالین آن شد. هنگام یورش پاسداران به نیروهای انقلابی عباس نیز دستگیر شد و در مرداد ۱۳۶۰ اعدام گردید.

سعید در سال ۱۳۳۶ در رشت متولد شد و بعد از اتمام دبیرستان به کشور آلمان (کلن) و سپس به شهر هامبورگ رفت. او در کلن به صفوف کنفدراسیون پیوست و جزو فعالین کنفدراسیون شد.

سعید در سال ۱۳۵۷ به ایران رفت و به عضویت سازمان پیکار در راه آزادی طبقه کارگر در آمد. با هجوم رژیم به نیروهای انقلابی سعید نیز دستگیر شد و در ۱۴-۱۱-۱۳۶۰ در تهران اعدام گردید.

هنوز چند ماهی از انتقال ما به عادل آباد شیراز نگذشته بود که گروهی از زندانیان تبعیدی را از زندان “بد آب وهوا”ی برازجان به شیراز آوردند. در میان این زندانیان آدم پرشور و شرنگی بود……..  بسیار خوش روحیه بود و خنده های بلندش گاه در سراسر راهرو دراز بند چهار می پیچید. رضا بود و خنده¬های از ته دلش. اما در هرحال “خارجِ کشوری” بود و از نظر همه همان صفت ها در مورد او هم صدق می کرد. رضا ستوده، ازاعضای کنفدراسیون، به بمبی متحرک می مانست. آرام و قرار نداشت و به قول فروغ “تن اش به پیله ی تنهایی اش نمی گنجید”. از طرفداران پرشور و َشغَب مبارزه ی مسلحانه بود و آرزو داشت پس از آزادی از زندان هر چه زودتر به جنبش مسلحانه بپیوندد. در تندی رفتار و نفرت از حکومت و “ماجراجویی” فقط می توانم او را با عزیز سرمدی و یکی دو نفر دیگر مقایسه کنم. با این همه، چون کنفدراسیونی بود به دیده ی شک در او می نگریستند.
پس از آزادی از زندان هرگز رضا ستوده را ندیدم، حتی در دوره ی انقلاب که بیش و کم همه را می شد دید. سهراب معینی، از بچه های فدایی و رفیق هم زندانم در زندان شیراز، بعدها تعریف کرد که: “در نخستین روزهای سال ۱۳۶۰ همراه همسر و پسر کوچک ام سوار بر ماشین داشتیم از خیابان کریمخان به طرف میدان ولی عصر می رفتیم. پسرم در صندلی عقب داشت با مسلسلِ اسباب بازیِ پلاستیکی اش بازی می کرد. سر چهار راه حافظ، چراغ راهنمایی قرمز شد و ایستادیم. ناگهان شنیدم کسی می گوید:”پسر جان، حق است آن مسلسل را بابای بی غیرت ات به دست بگیرد، نه تو”. برگشتم دیدم رضا ستوده است که در صندلی عقب اتوموبیلی نشسته و تا مرا دید، دستی تکان داد، خنده سر داد و چراغ سبز شد و در چشم به هم زدنی رفت”.

رضا ستوده را در سال ۱۳۶۳ جمهوری اسلامی اعدام کرد.

اکبر معصوم بیگی

 مهرداد فرجاد آزاد بعد از اخذ دیپلم برای تحصیل به ایتالیا رفت و آنجا عضو فدارسیون ایتالیا سازمان شهر پادوا شد.مهرداد درایران در یک خانواده سیاسی پا به عرصه جوانی گذاشته و از همان اوان جوانی هوادار حزب توده ایران بود. وی در ایتالیا یکی از فعالین این حزب بود. مهرداد هم زمان با انقلاب بهمن به ایران رفت و در صفوف حزب توده به مبارزه خود ادامه داد. در هجوم مامورین رژیم جمهوری اسلامی به حزب توده در سال ۱۳۶۷ دستگیر و شدیدا شکنجه گردید، حاکمان جمهوری اسلامی زبانش را بریدند تا شعار ندهد و لی این کار رزیلانه نیز از اراده آهنین مهرداد نکاست . رژیم چاره ای ندید جز اینکه او راتیرباران اش کنند.