ایرج فرهومند در تهران به دنیا آمد و پس از اخذ دیپلم، در دانشکده فنی تهران به تحصیل پرداخت. او از شاگردان ممتاز این دانشگاه بود و به همین خاطر با بورس دولتی به آمریکا رفت. او در رشته راه و ساختمان در دانشگاه کالیفرنیا در برکلی درجه دکترا گرفت و یکی از با استعدادترین فارغ¬التحصیلان رشته خود به شمار می¬رفت. ایرج همچنین یکی از کارشناسان طراز اول جهان در رشته زلزله¬شناسی و تأثیرات آن بر نیروگاه¬های هسته¬ای بود.
فرهومند در دوران دانشجویی با کنفدراسیون آشنا و رفته رفته به یکی از هواداران فعال جنبش دانشجویی بدل شد. او اندکی بعد به فرانسه رفت و در رشته تخصصی خود در زمینه نیروگاه¬های اتمی به کار پرداخت. او در پاریس رابطه خود را با جنبش دانشجویی حفظ کرد و همانجا بود که به سازمان انقلابی پیوست. ایرج به رغم فضای گاه جنجالی کنفدراسیون، از همان آغاز اصول مخفی¬کاری را رعایت می¬کرد. همین موضوع باعث شد که او بتواند علنی به ایران بازگردد و در دانشکده فنی دانشگاه تهران به تدریس مشغول شود. در عین حال با رهبری سازمان انقلابی در داخل کشور در ارتباط بود. زندگی علنی و مبارزه مخفی او دو سالی ادامه داشت. در جریان ضربه رژیم شاه به سازمان و کشته شدن پرویز واعظ¬زاده ایرج هم دستگیر و زندانی شد. همسر فرهومند نیز که در فعالیت¬های سیاسی شرکت چندانی نداشت به اسارت در آمد.
فرهومند یک سال در زندان بود. در آستانه انقلاب ۵۷، دوباره به سازمان انقلابی پیوست و سپس به یکی از فعالین حزب رنجبران بدل شد. با شروع جنگ ایران و عراق، فرهومند از نخستین کسانی بود که از همان آغاز به جبهه رفت و تا تابستان ۶۰ در خدمت دفاع از میهن جنگید. در درگیری شدیدی که در دهلران جریان داشت ایرج توانست با تکیه بر تجربیات علمی خود، به ساختن پلی که توانایی تحمل وزن تانک¬های ایرانی را داشته باشد، موفق شود. این عمل باعث شد که آن منطقه را از اشغالگران بازپس گرفتند.
به رغم این همه خدمات و فداکاری¬ها، وقتی رژیم جمهوری اسلامی به حزب رنجبران یورش برد، ایرج فرهومند هم طعمه آن¬ها شد. او مخفی شد. ایرج پس از چندی، به قصد دیدار خواهرش به منزل او رفت. او عشق فراوانی به مادر و خواهرش داشت و شاید به سائقه همین عشق، دچار بی¬احتیاطی شد. پاسداران در منزل خواهر ایرج در کمین بودند.
مدتی بعد از دستگیری فرهومند، رژیم جمهوری اسلامی با دولت فرانسه تماس گرفت تا آنان متخصصی را برای بررسی ساختمان نیروگاه اتمی بوشهر و تضمین مقاومت آن در برابر زلزله به ایران بفرستند. دولت فرانسه در جواب نوشته بود که یکی از برجسته¬ترین متخصصان این رشته، خود یک ایرانی به نام دکتر ایرج فرهومند است و گرچه مدتی در فرانسه به کار مشغول بوده، اکنون در ایران به سر می¬برد.
جمهوری اسلامی مدت¬ها پیش از آنکه این نامه را دریافت کند، ایرج فرهومند را به جوخه اعدام سپرده بود. ایران دانشمندی گرانمایه و یکی از فداکارترین فرزندان خود را از دست داده بود.

3

فرامرز فرزاد در دوره رژیم شاه، از فعالین کنفدراسیون در آمریکا بود. فرامرز پس از بازگشت به ایران، در جریان مبارزات انقلابی توده­ ای فعالانه شرکت جست. او از اعضای برجسته اتحادیه کمونیست­های ایران، معاون نظامی گروه قاسم، فرمانده گروه عملیاتی بسیج بود. مدتی در تیم تبلیغات و محلات همراه با سهیل سهیلی فعالیت نمود. مدتی در جبهه آبادان بسر برد. دانش و قابلیت­ های نظامی خود را بالا برد. فرامرز، در دوره اول در جنگل مسئولیت آموزش نظامی رفقا را بر عهده گرفت. کار با انواع سلاح­ ها بویژه آر پی جی هفت را با جدیت به رفقای دیگر آموزش داد. فرامرز که از ذوق هنری برخوردار بود، همراه با سهیل سهیلی در جنگل گروه کر سازمان داد و نواری از سرودهای انقلابی سربداران تهیه نمود. در جریان درگیری ۲۲ آبان همراه با رفیقی دیگر، یکی از گروه های دشمن را در هم کوبید. در جریان درگیری «رزکه» زخمی و به شهر منتقل شد. اما پس از مداوا سریعاً به جنگل بازگشت. به دلیل قاطعیت و جسارت فوق العاده­ اش، کاک اسماعیل وی را به عنوان فرمانده عملیات بسیج و آغازگر کل عملیات در شهر انتخاب کرد. فرامرز در شب نبرد آمل، با شجاعتی وصف­ ناپذیر رفقای تحت مسئولیت خود را رهبری کرد و پا به پای آنها علیه نیروهای مستقر در بسیج جنگید. فردا صبح که اکثریت اعضای گروه وی توسط دشمن محاصره شدند در کنار آنان قرار گرفت. حتا زمانی که هیچ نور امیدی به چشم نمی­ خورد، او تا آخرین دقایق زندگی روحیه انقلابی خود را حفظ کرد و به دیگران روحیه داد و مسئولیت خود را قهرمانانه به پیش برد و سرانجام با دیگر هم­رزمانش به استقبال مرگی حماسی رفت.

بهروز در سال ۱۳۳۴ در آبادان به دنیا آمد، مدتی در پالایشگاه آبادان به کار پرداخت، سپس برای ادامه تحصیل به انگلیس رفت. در زمان رژیم شاه از فعالین کنفدراسیون دانشجوئی در آنجا بود. او پس از انقلاب نقش فعالی در مبارزات انقلابی مردم آبادان ایفا نمود. وی از اعضاء برجسته اتحادیه در آبادان، از مسئولین نظامی سربداران، عضو رهبری منتخب شورای چهارم و مسئول نظامی سازمان در سال ۱۳۶۲ بود.

بهروز از جمله رفقائی بود که پس از ضربه سال ۶۱، در مبارزه علیه انحلال­ طلبی بار بازسازی سازمان را به دوش کشید و نقش مهمی در برگذاری شورای چهارم و مباحث آن داشت. در اواخر آبان ۶۲ بهروز در پی تعقیب مراقبت­ های گسترده دستگیر و در پنجم خردادماه ۶۳ تیرباران شد.

صلاالدین شمس برهان
کاک صلاح در روستای کولیجه از توابع مهاباد در خانواده ای مذهبی ـ فئودالی متولد شد. تحصیلات متوسطه خود را در تبریز بپایان رساند، سپس برای ادامه تحصیل رهسپار خارج کشور شد. بعد از مدت کوتاهی به صفوف کنفدراسیون دانشجویان ایرانی پیوست و مبارزه متشکل علیه امپریالیسم و ارتجاع را با کار آگاهگرانه و بسیج جوانان آغاز نمود. کاک صلاح به این ضرورت پی برد که برای درهم شکستن سیستم پوسیده حاکم و برقراری جهان نوین، باید در یک تشکیلات کمونیستی متشکل شود. او که دیگر به یک پیرو استوار اندیشه مائوتسه دون بدل گشته بود با درک این ضرورت به سازمان انقلابیون کمونیست یکی از دو جریان تشکیل دهنده اتحادیه کمونیستهای ایران پیوست و بعنوان یک انقلابی حرفه ای به مبارزه خود ادامه داد و به یکی از کادرهای برجسته اتحادیه بدل گشت.
با اوجگیری مبارزات توده مردم در سالهای ۵۷ ـ ۵۶ کاک صلاح خود را به کردستان رساند. ستم ملی و استثمار نیمه فئودالی شدیدی که در این خطه بر توده های خلق و مشخصا دهقانان اعمال می شد، نیروی انقلابی عظیمی را در اینجا انباشته بود و کاک صلاح بخوبی به این مسئله آگاهی داشت. همین درک صحیح بهمراه عزم و اراده و قابلیتهای انقلابیش باعث شد که صلاح سریعا بعنوان یک رهبر در مبارزات دهقانان و زحمتکشان ظاهر شود..
در سال ۱۳۵۸ زمانی که هزاران زحمتکش پا به صحنه مبارزه گذاشته بودند، کاک صلاح و یارانش کار بسیج و سازماندهی دهقانان و سمت دهی و هدایت جنبش دهقانی را حول شعار مصادره زمینهای خانها و فئودالهای منطقه آغاز کردند. کاک صلاح بهمراه رفقای جان باخته اش چون کاک اسماعیل (پیروت محمدی) و کاک یحیی خاتونی طرح ایجاد اتحادیه های دهقانی را به پیش بردند. هنگامیکه در تابستان ۵۸ مرتجعین محلی با کمک ارتش، سپاه پاسداران و مزدوران قیاده موقت و به فرمان خمینی قصد سرکوب نظامی جنبش را کردند، کاک صلاح و یارانش سلاح برداشته و با مسلح کردن پیشروترین عناصر جنبش دهقانی به نبرد با دشمن برخاسته و گوشمالی سختی به جمهوری اسلامی و مزدورانش دادند.
در همین دوره بود که اتحادیه کمونیستهای ایران، تشکیلات پیشمرگه های زحمتکشان را بدست کاک صلاح و دیگر رفقا بنیاد نهاد. تشکیلات پیشمرگه های زحمتکشان به فعالیت های اتحادیه کمونیستهای ایران در منطقه کردستان بیانی تشکیلاتی بخشید. این تشکیلات در مدت زمانی کوتاه توانست با وارد آوردن ضربه بر نیروهای پاسدار و جاش مستقر در سنندج محبوبیت زیادی در بین مردم بدست آورد.
کاک صلاح اعتقاد داشت که ملت کرد برای رفع ستم ملی بایستی به حق تعیین سرنوشت دست یابد. او بروشنی عمق مناسبات عقب مانده در روستاهای کردستان را می دید و اعتقاد داشت که بدون از بین بردن این مناسبات کهن و حل مسئله ارضی، خودمختاری بی معناست. بنابراین از آن نوع خودمختاری دفاع می کرد که بتواند دهقانان را از ستم نیمه فئودالی رها سازد. ”
افشای جریانات سازشکار و مرتجعین محلی خشم آنان را علیه تشکیلات پیشمرگه های زحمتکشان و شخص کاک صلاح برانگیخت. بدین خاطر چندین بار سعی کردند با توسل به بمب گذاری و طرحهای ترور به او و تشکیلات ضربه بزنند، اما موفق نشدند. تا اینکه بالاخره در روز پنجشنبه دوازدهم تیرماه ۱۳۵۹ طبق نقشه ای از پیش طراحی شده رفیق صلاح الدین شمس برهان بوسیله مزدوران مرتجع محلی در شهر مهاباد ترور شد. شهادت این کمونیست انقلابی موجی از خشم و اندوه را در میان زحمتکشان برانگیخت. هزاران تن از مردم کردستان در مراسم بزرگداشتی که از سوی اتحادیه کمونیستهای ایران در مهاباد و بوکان برگزار شد، شرکت نمودند. پیشمرگان انقلابی و توده های آگاهی که در آن مراسم شرکت داشتند هیچگاه کلمات آتشین کاک اسماعیل (رفیق شهید پیروت محمدی) و کاک احمد (رفیق شهید هاشم مازندرانی) را در رثای صلاح الدین شمس برهان از یاد نمی برند.
یکی از رفقا خاطره ی را برایمان نوشته که در زیر می اوریم.

فکر مى¬کنم سال ١٩٧۵ یا ١٩٧۶ بود که تیم فوتبال آرتش ایران براى یک مسابقه به آلمان شهر هاگن آمده بود. ما از طرف کنفدراسیون تظاهراتى علیه آن ترتیب داده بودیم. قرار بود شمس برهان و من پرچم سازمان آزادیبخش فلسطین را در حین بازى به وسط زمین فوتبال ببریم.
پلیس با سگ¬هاى هار و تربیت شده مخصوص این کار دور تا دور زمین فوتبال را محافظت می¬کردند.

وقتى ارکستر سرود ایران را مى¬نواخت ما در آن لحظه فرصت را مناسب تشخیص دادیم و همان لحظه با پرچم فلسطین در دست تا وسط زمین دویدیم و دور ارکستر دور زدیم ولى نتوانستیم پیش از دستگیری به کنار محوطه به پیش رفقایمان که ما را تشویق می-کردند برسیم. پلیس ما و تعدادى از تظاهرکنندگان را دستگیر و به زندان بردند. وقتى مسابقه تمام شد ما را نیز آزاد کردند.

فرید سریع القلم عضو کنفدراسیون و اتحادیه کمونیستهای ایران در آمریکا بود.