رحمت خسروی در سال ۱۹۵۸ برای ادامه تحصیل در رشته معماری به شهر رم / ایتالیا رفت. او قبل از رفتن به ایتالیا دو سال در دانشکده معماری تهران مشغول به تحصیل بود و بعد به همراه جهانگیر حسن لی، عزت زینالی، ابراهیم مهدویان و خسرو صفائی ترجیح دادند برای ادامه تحصیل به رم بروند.

رحمت از نوجوانی به مسائل سیاسی آشنائی داشت و تحت تاثیر برادر بزرگش که با توده ای ها نشست و برخاست داشت، قرار گرفته بود. او در ایتالیا عضو کنفدراسیون دانشجویان ایرانی و یکی از پایه گذاران فدراسیون دانشجویان در ایتالیا بود. رحمت  خسروی در کنگره پنجم در اشتوتگارت و در کنگره ششم در فرانکفورت جزء دبیران کنفدراسیون بود. او در سال ۱۳۵۸ به ایران رفت و پس از یک سال به ایتالیا برگشت و در کارهای فرهنگی و سیاسی کماکان فعالیت می کرد. او به بیماری سرطان دچار شد و در اثر همین بیماری فوت کرد.

کامبیز روستا در سال ۱۹۳۹ میلادی در تهران و در خانواده¬ای با گرایش¬های سوسیالیستی متولد شد. پسر عموی پدری او، رضا روستا، از کمونیست¬های قدیمی ایران و هم¬چنین از بانیان حزب توده¬ی ایران بود که بر نخستین تمایلات سیاسی و اجتماعی کامبیز روستا اثر گذاشت.
کامبیز روستا در اوایل دهه¬ی ۱۹۶۰ به اتریش سفر کرد و در سال ۱۹۷۱ از دانشگاه “گراتس” این کشور دیپلم دکتری در رشته علوم سیاسی گرفت. در این سال¬ها کامبیز روستا به طور هم¬زمان از رهبران شناخته شده¬ی کنفدراسیون دانشجویان ایرانی خارج از کشور و جبهه¬ی ملی ایران- بخش خاورمیانه بود.
دو ماه پیش از پیروزی انقلاب ۱۳۷۵ کامبیز روستا به ایران بازگشت و نشریه¬ی نافرمان را منتشر نمود.
با یورش جمهوری اسلامی به دگراندیشان او نیز مجبور به ترک کشور شد. در خارج از کشور به سازمان اتحاد چپ پیوست و به همین عنوان چند ماهی نیز به عضویت شورای ملی مقاومت ایران که به تازگی در تبعید تشکیل شده بود درآمد.
از جمله آخرین تلاش¬های سیاسی کامبیز روستا در دومین دوره¬ی تبعیدش ایجاد شورای موقت سوسیالیست¬های ایران به همراه تنی چند از فعالان قدیمی هم¬نسلش بود.
کامبیز روستا در سحرگاه ۲۵ ژوئیه ۲۰۰۹ پس از ماه¬ها جدال طاقت-فرسا با بیماری سرطان ریه در بیمارستانی در شهر برلین چشم از جهان فروبست.

محمدرضا پرورش در سال ١٩۴٠ در تبریز به دنیا آمد و دبیرستان را در سال ۱۹۵۸ در مدرسه البرز تهران به اتمام رساند. وى همان سال براى تحصیل به آلمان رفت و در رشته پزشکى به تحصیل پرداخت. او از بدو ورود به آلمان در ارتباط با جنبش دانشجویى کنفدراسیون قرار گرفت واز طرفداران نیروی سوم – خلیل ملکی- بود. او در شهر کیل به یکى از فعالین  جنبش دانشجوئی تبدیل شد و در سال ۱۹۶۳ در کنگره سوم در لندن جزء هیئت دبیران کنفدراسون انتخاب شد. بعد از اتمام دوره پزشکى در سال ١٩۶۶ تخصص خود را در رشته پاتولوژى آغاز نمود و در سال ١٩٧٧ به عنوان استادیار پاتولوژى دانشگاه کیل مشغول فعالیت شد. او در سال ١٩٨١ به عنوان مسئول بخش پاتولوژى و از سال ١٩٩٠ تا آخر عمر به عنوان پروفسور مسئولیت مستقیم انستیتوى هماتولوژى و غدد لنفاوى آن دانشگاه را عهده¬دار بود.
پروفسور پرورش در نوامبر ۲۰۰۵ در کیل درگذشت.

مشدى حسن در اسفند سال ١٣٠۴ در تبریز به دنیا آمد. در جوانى  به سال ١٣٢۴ وارد فرقه دمکرات آذربایجان که تازه تأسیس بود، شد. کارت عضویت شماره ۴٠٠ فرقه را همیشه و سال¬ها همراه داشت که یکى از افتخارات بزرگ مشدى حسن بود. مشدى حسن بعد از حمله رژیم استبدادى پهلوى به آذربایجان و سرکوب فرقه دمکرات به آلمان پناه آورد. او نه مدرسه رفته بود و نه خواندن و نوشتن را آموخته بود. در اوائل اقامت در آلمان – هامبورگ خواندن و نوشتن را خود به خود یاد داده بود. او در هامبورگ به ایرانیان برنج مى¬فروخت و از آن امرار معاش می¬کرد. در واقع به مشدی حسن برنج-فروش شهر هامبورگ شهره بود. او از همان بدو ورود به آلمان به صفوف کنفدراسیون پیوسته و در تمام جلسات هفتگى، تظاهرات¬ها، سمینارها و کنگره¬های واحد هامبورگ فعال بود. او هم¬چنین به سازمان تازه تأسیس انقلابى پیوسته و کمک¬هاى مالى فراوانی به این تشکیلات می¬کرد. مشدى¬حسن هم با نظام شاهنشاهى مخالف بود و هم از همان روز اول تأسیس جمهورى اسلامى با آن به مخالفت برخاست. به شعار “نه شرقی، نه غربی” آن دوره، “و نه عرب” را هم افزود و از این طریق مخالفت خود را با جمهوری اسلامی نشان داد. بعد از فروپاشى شوروى مشدى حسن توانست به آذربایجان سفر کند. او به مزار پیشه¬ورى، رهبر فرقه دمکرات رفت تا دسته گلى بر مزارش بگذارد. او در پشت عکسی که آنجا انداخته، نوشته است: “من نمردم تا اینکه به آرزویم رسیدم.”
او در ٨٠ سالگى در سوم مارس ۲۰۰۵ در هامبورگ درگذشت.

فرح از سال ۱۹۶۸ عضو کنفدراسیون دانشجویان ایرانی درآمریکا بود.

ندا ابراهیمی، دختر فرح که هنگام خروج از ایران دوساله بود، درباره روحیه شاد و امیداور مادرش درآخرین لحظات زندگی می‌گوید: “مادرم حتی تا آخرین ساعات حیاتش می‌گفت و می‌خندید. اوعاشق مردم بود و قصه‌هایشان. این میراثی است که برای من گذاشته. من فکرمی‌کنم درست مثل او هستم.”

زندگی فرح ابراهیمی سراسر مبارزه بود که هفت سال آخرآن به مبارزه با بیماری سرطان گذشت.

زهره در کنگره پنجم (اشتوتگارت، ۴ تا ١٠ آذر ماه ١٣۴۴ برابر با ٢۵ تا ٣١ دسامبر ١٩۶۵)، به سمت دبیر امور مالی برای یک سال برگزیده شد.

او براثر تصادم خودروی پلیس مصدوم شده بود، در ۱۹ بهمن ۱۳۹۰، رخت از جهان بربست. او زنی تحصیل کرده و مبارز بود. همه عمر، به مبارزه برای استقلال و آزادی، وفادار ماند. زهره یک دوره عضو هیأت دبیران کنفدراسیون دانشجویان شد.

زواره امیری در سال ۱۳۱۵ در یک خانواده دهقانی در ده کندوله از توابع کرمانشاه به دنیا آمد. او از دوران جوانی به ورزش کشتی علاقه داشت و در سال ۱۳۳۷ در وزن خون قهرمان اول کرمانشاه شد. وی در سال ۱۳۳۸ به دبیرستان نظام رفت و در سن ۲۵ سالگی برای تحصیل به آلمان رفت. او در آلمان در شهرهای برلین، هانوفر و کلن اقامت داشت و در صفوف کنفدراسیون دانشجویان ایرانی فعال بود. او همچنین  تحت تأثیر اعضای حزب توده ایران به سوسیالیسم تمایل پیدا کرد و در دوران انشعاب از حزب توده به سازمان مارکسیستی- لنینیستی توفان پیوست. زواره بعدها گروه شفق سرخ را پایه گذاری نمود و در تاریخ ۳۰ اکتبر ۱۹۷۴ اولین شماره شفق سرخ را انتشار داد. امیری هم زمان با انقلاب فعالیتش را در شهرهای مختلف ایران گسترش داد. با یورش رژیم جمهوری اسلامی به اپوزیسیون، گروه شفق سرخ  نیز از این یورش در امان نماند و عده ای از اعضای آن دستگیر و عده ای از جمله زواره امیری به خارج پناه آوردند. او در تاریخ ۲۹ ماه نوامبر ۲۰۰۹ در شهر کنستانس در آلمان غربی پس از یک دوره طولانی و سخت بیماری ناشی از بیش از ۴ بار سکته مغزی درگذشت.