غلامعباس درخشان (مراد) از فرزندان پرولترهای شرکت نفت در آبادان بود. در سال ۱۳۵۵ برای آشنائی با کنفدراسیون دانشجویان ایرانی در خارج از کشور به آمریکا رفت. او خیلی زود یکی از فعالین اتحادیه کمونیست­های ایران شد و جزء اولین رفقائی بود که قبل از انقلاب ۵۷ به ایران بازگشت و مسئولیت سازماندهی رفقای جنوب را بر عهده گرفت. او پس از انقلاب به کردستان رفت. مسئولیت­های مهم و گوناگونی در «تشکیلات پیشمرگه زحمتکشان» (تشکیلات مسلح اتحادیه در کردستان) بر عهده گرفت. قبل از طرح قیام آمل مسئولیت شاخه کردستان اتحادیه را بر عهده داشت.

مراد (عضو کمیته دائم رهبری در سال۱۳۶۰) نقش تعیین­ کننده­ ای در رهبری و تدارک قیام سربداران داشت. مراد در زمان قیام آمل سی ساله بود. او یک روز پس از شکست قیام در شهر آمل توسط دشمن دستگیر و شناسائی شد. مراد در تابستان سال ۶۱ زیر شکنجه جان باخت.

سهیل سهیلى  (یوسف گرسى) در سال­ هاى قبل از انقلاب جزو فعالین کنفراسیون در آمریکا بود. همزمان با انقلاب بهمن ماه سال ١٣۵٧ به ایران برگشت و در انقلاب شرکت نمود. در سال ١٣۵٩ براى دیدن دوره نظامى به کردستان رفت. در قیام سربداران در آمل نقش مهمى داشت و در درگیری­ هاى این قیام جان باخت.

فرهنگ سراج در سال ۱۳۳۴ در آبادان متولد شد و در دامان کارگران شرکت نفت پرورش یافت. او برای ادامه تحصیل به آمریکا رفت و در آنجا به کنفدراسیون دانشجویان و محصلین ایرانی پیوست.

او از فعالین برجسته اتحادیه در فاصله سال­ های ۶۰ – ۵۷ در آبادان بود. او از سازمان­ دهندگان تظاهرات قربانیان سینما رکس در آبادان بود و به همین دلیل توسط پاسداران دستگیر شد. فرهنگ در مقاومت مردمی آبادان و خرمشهر در مقابل نیروهای عراقی شرکت جست و تجربه نظامی کسب کرد. فرهنگ سراج از ایدئولوژیک­ ترین و محکم­ ترین و صادق­ ترین رفقای جنگل بود. او مسئولیت حفاظت از رهبری را به عهده داشت. فرهنگ این وظیفه را با هشیاری، دقت و تعهد بالا به پیش برد. یک روز پس از قیام آمل فرهنگ همراه با تعداد دیگری از رفقا منجمله سیامک زعیم در خانه­ ای به اسارت نیروهای دشمن درآمدند. فرهنگ همراه با نه نفر دیگر از رفقا در روز نهم بهمن ۶۰ در ملاء عام تیرباران شدند.

بشیر خسروى در سال ١٣۵٢ براى ادامه تحصیل رهسپار آلمان و در شهر برمن مشغول تحصیل شد. دیرى نپایید که به کنفدراسیون پیوست و پس از دوره­ اى از مبارزات دانشجویى و مطالعات نظرى به عضویت سازمان انقلابى درآمد.

خسروى  در اواخر سال ١٩٧۶پس از آمادگى­ هاى لازم همراه هیأت “گروه اعزامى خدمات به فلسطین” براى خدمت به جنبش فلسطین به جنوب لبنان فرستاده شد. نخست در درمانگاه­ هاى صلیب سرخ فلسطین شروع به کار کرد. او سپس در نبردهایى که در تل­ الزعتر و جنوب لبنان جریان داشت، شرکت کرد. سرانجام به کردستان عراق رفت و در خدمت جنبش مردم کُرد قرار گرفت.

بشیر در سیزده ام خردادماه سال ١٣۵٧ در منطقه “هاکارى” طى نبردى با نیروهاى بارزانى به دام افتاد. نیروهاى بارزانى پس از یک ماه و نیم شکنجه او را کشتند و جسدش را به رودخانه فرات انداختند. جسد او مدت­ ها بعد توسط پیشمرگه ها از آب گرفته  و در اداره پزشک قانونى سوریه به امانت نگاهدارى شد.

پس از انقلاب بهمن ١٣۵٧ جسد بشیر را به آبادان که زادگاهش بود، منتقل کردند و طى مراسم باشکوهى به خاک سپردند.